' Her daim düşleri peşinde koşan
sabırsızlık zamanının güzel çocuklarına...'   


Wan'ı nasıl bulacağım konusunda herhangi bir önyargıya kapılmamıştım ulaşma aşamasındayken, aynı kalmadığı kesindi. Yeni bir Wan'ı gökyüzündeyken oluşturmaya başladım zihnimde; beyaz ve tenhaydı.

Halkevi Çocuk Evi’nin çadırları oldukça donanımlıydı; ısınma problemi yaşamıyorduk, elektrikler kesilmedikçe... Gündüz oyun çadırları kalın çorabının üzerine patik giyen beni bile üşütürken, ayakları çıplak çocukları çorapsızlık alıkoymuyordu Çocuk Evi’ne gelmelerine, belli ki oyundu onları ısıtan.

Didem öğretmenleriyle 'barış çiçeği' yapacaklarken 'sevgi çiçeği'ne dönüştü etkinlik. Biz sevdikçe onlar bize bağlandılar, Çiçek sadakatimiz gibiydi çadırın duvarında asılı. Bir de Metin Lokumcu bahçemiz vardı, çocukların kendi elleriyle renklendirdikleri. Biliyorlarlardı Metin öğretmenin hikâyesini ve saygı duyuyorlardı.

Hikaye de yazdık birlikte. Kahramanlarımız; Gudubettin ve Kezban kuyuya hiç düşmediler, yardımsever insanlar onları her seferinde kurtarıyordu öykümüzde.

Öyküden hayallerimize daldık. Hacer doktor olmak, çabuk büyümek, çok güzel olmak, ailesinden ve bizden hiç ayrılmamayı hayal ediyordu. Diyar'ın küçük kardeşi, kız arkadaşını alıp Çanakkale'ye yerleşmek istiyordu. 6 yaşındaki Buket'in de bir hayali vardı; biriktirdiği 9tl ile yeni, güzel, kocaman bir ev yapmaktı. Bazen sözlere, bazen kâğıtlara, bazen de renklere döktük hayallerimizi. Her yansıtış biçiminin tek ortak noktası ses idi. 'Dur', 'yapma' ya şartlanmış çocuklarımıza tanıdığımız küçük bir özgürlük anında sesler birbirine karışmaya başlıyordu. Her daim dinlemekten yorulmuş çocukluklarını konuşturuyorlardı, bu defa kimseyi dinlemeden. Bu enerjiyi daha yüksek, ritimli seslere dönüştürmeye çalıştık. Beat boxçımız sanatını icra ederken biz de dans ettik. Yunus'un sesi öyle güzeldi ki eşlik etmeye kıyamadık, ilk defa susarak ritmi tuttuk. Derken Ferhat ile ünlenen 'Annem' parçasından küçük, komedi türü bir ahenkle koro oluşturduk. Koro şefiydim ve koristlerim de iyi birer takipçiydiler, verdiğim yönlendirmeler ile alnımızın akıyla başardık bu işi.

Depremden konuşmuyorlardı. Alışmamış, öğrenmişlerdi depremi. Hepsi zararlı çıkmıştı bu sarsıntılardan. Sarsılmıştı çocuklukları fakat çoğu için macera olmuştu, travmanın hasarlarından biriydi ve hasar görmeye devam ediyorlardı. Çünkü unutulmuşlardı ve onları en çok hatırlayanlardan biri olan bizler azdık ve onlara yetmiyorduk. İşte bu yüzden Wan Çocuk Evine gönül verecek daha fazla gönüllü arkadaşlara ihtiyacı var çocuklarımızın. Bekletmeyelim.


En çok gözlemlediklerim ne idi?

Kardı, soğuktu, çadırdı, yemek bir yok bir vardı, yemeğe değil şefkate açtı, en çok öğretilen şiddetti, yanlış anlaşılmasın masum bir şiddetti. Birbirlerini sevmeleri şiddetliydi, merhametleri vardı, yardımseverlerdi, çocuklar aralarındaki sorunu kendileri çözmek yerine şikayet etmeye eğilimliydiler. Okulları çatlaklarla yarılmştı. Çoğunun kendi seçimiydi eğitim uğruna risk almamak. Haklıydılar, hakları vardı, bilmiyorlardı ve gülüyorlardı.

Esra Şahin/Gönüllü

2011’in Ekim ayı ülkemiz için hasarlı bir ay oldu. Van Depremi’yle gelen sarsıntı zaman zaman ırkçı bir söylemin hortlamış hayaletine karıştı. Bereket ki sağduyulu insanlar sayesinde depremin bu coğrafyanın başına gelebilecek bir felaket olduğu iyi kötü anlaşıldı, bu doğrultuda önlemler alınmaya çalışıldı.

Depremin ardından Van’a destek ekiplerini gönderenlerden biri de Halkevleri idi. Van Belediyesi ile birlikte çocukların deprem sonrası travmayı atlatmaları için bir Çocuk Evi açmaya karar verildi. Halkevleri Van Çocuk Evi 4 Aralık’ta açıldı ve gönüllülerin de katkısıyla birçok etkinliğe imza attı. Tiyatro, müzik, sinema alanlarında gönüllü uzmanların desteğiyle çok sayıda atölye düzenlendi. Hatta sinema atölyesinde gerçekleşen kısa filmi sizlerle de paylaşmıştım. Çocukların depreme yaklaşımlarının o çocuksu yüzünün seyredenlere nasıl yansıdığını ve kahkahalarının insana umut verdiğini yazmıştım. Hatta belgeselin küçük bir bölümünde çocuklar kendilerini denetlemeye gelen müfettişleri konu ediyorlar ve bu büyüklerin olaya tanık olduktan sonra eğitmenlere ‘kusura bakmayın biz yanlış anlamışız burada olup bitenleri’ dediklerini de filmlerine yansıtıyorlardı.

Kurulduğu günden itibaren bu tür denetimler eksik olmamış bu atölyelerde. Valilik talimatı ile harekete geçen Van Emniyeti, farklı şubeleri aracılığıyla Çocuk Evi’ni sık sık denetlemiş ve ardından da Milli Eğitim Bakanlığı’na bağlı müfettişler olaya dahil olmuşlar. Soru şuymuş: “Bu işi yapmaya izniniz var mı?”

Bu soruya Van Çocuk Evi’nin yetkililerinin verdiği güzel bir cevap var. Dahası Milli Eğitim’den gelen müfettişlerin raporu da. Müfettişlerin hazırladığı rapor çadırların sanatsal etkinlikler için kullanıldığı yönündeymiş. Dahası bir çadırın oyun parkına, bir diğerinin de çok amaçlı bir salona dönüştürüldüğünü de belirtiyormuş.

Milli Eğitim’in bu raporuna rağmen Van Valiliği Emniyet’e ait başka bir raporla 19 Ocak tarihinde belediyeye bir tebligat ulaştırmış ve burayı kapatma kararı almış.

Şimdi...

Burada kimseyi suçlu olarak göstermek istemem. Herkes kendi cephesinde görevini yaptığını ve emir kulu olduğunu söyleyecektir. Ancak bu durum haklılık ya da haksızlıkla, izin ya da izinsizlikle ayrıştırılıp çözülebilecek bir sorun gibi görünmüyor bana. Kaldı ki söz konusu olan afet sonrası bir coğrafyanın hayata yeniden dahil edilmesiyse.

Bu yüzden tüm samimiyetimle Van Valiliğine sormak isterim: ‘Gerçekten bu izni mi arıyorsunuz?’. Bir başka soru da şu: ‘Bu izin belgesi olsaydı başka bir gerekçeyle başka bir şeyler aramayacağınızdan emin olabilir misiniz?’

Kaldı ki bir üçüncü soru da Van Valiliğinin bu çocuklara Van Çocuk Merkezi’nin sunduğu fırsatları bugüne kadar sunup sunmadığı, en önemlisi de bugünden sonra sunup sunamayacağı olacak.

Amaç bölgedeki insanların terapisinin sağlanması ve hayatla barışmasıysa yapılanlara ket vurulmaması, siyasileştirilmemesi ve kutuplaştırılmaması gerekiyor. Önyargılar, yaftalamalar, durumdan vazife çıkarmalar ülkemizin gerçeği. Ancak kolay kolay kabul edemesek de çok daha önemli ortak bir paydamız ve bu paydayla yaşama sunmak durumunda olduğumuz bir sorumluluğumuz var.

Ne mi dersiniz?

İnsan olmak ve böylesi bir insanlıkla çocuklara örnek olmaya çalışmak.

Halkevleri ve Van Belediyesi’nin deprem sonrası bölgede kurduğu Van Çocuk Evi hakkında Van Valiliği’nden kapatma kararı geldi. Halkevleri ve belediye karara itiraz edecek. Bu süreçte faaliyetler aksamadan sürecek 


Van’da 23 Ekim 2011’de meydana gelen depremin ardından Halkevleri Van'a destek ekiplerini göndermiş ardından Van Belediyesi ile birlikte  çocukların deprem sonrası travmayı atlatmaları için bir Çocuk Evi açmaya karar vermişti. Gönüllülerin katkıları ile Halkevleri Van Çocuk Evi 4 Aralık’ta  açılmış,  o günden itibaren Halkevleri üyeleri ve gönüllü katılımcılarla çok sayıda etkinlik düzenlenmişti. Çocuklar Halkevleri Van Çocuk Evi'nde tiyatrodan, halkoyununa birçok faaliyete katılmış, ortak oyun alanlarını kullanmış, gönüllü ekiplerin katılımı ile müzikten sinemaya kadar birçok atölye çalışmasında yer almıştı.
Van Çocuk Evi ayrıca ülkenin dört bir yanındaki Halkevi şubelerinden toplanan yardımların bölge halkına ulaştırılmasına da aracı olmuştu.
Denetimler eksik olmadı
Van Çocuk Evi’nde açıldığı günden bu yana denetimler de eksik olmadı. Valilik talimatı ile harekete geçen Van Emniyeti, farklı şubeleri aracılığıyla Çocuk Evi’ni sık sık denetledi. Polis denetiminin ardından Milli Eğitim Bakanlığı’na bağlı müfettişler de “Ne oluyor burada? Ne yapıyorsunuz siz?” diyerek denetlemelerde bulundu. Denetimlerde sorulan “İzniniz var mı?” sorularına Van Çocuk Evi’nin yetkilileri “Çocuklarla birlikte etkinlik yapmak, çocukların eğlenmesini sağlamak için izne gerek mi var?” yanıtları veriyordu.
Denetimler sonucunda müfettişlerin hazırladığı raporlarda da çadırların çocukların resim yapmak ve film izlemek amacıyla kurulduğu, bir çadırın oyun parkına, bir çadırın da çok amaçlı salona dönüştürüldüğü belirtilmişti.
Denetimler çocuklara malzeme olmuştu
Valilik, Emniyet ve Milli Eğitim Müdürlüğü tarafından sık sık yapılan denetimler, Vanlı çocuklara da malzeme olmuştu. Çocuklar, kendilerinin yazıp yönettiği kısa filmlerde denetime gelen müfettişleri konu edinmişlerdi. "Gerçek bir olaydan uyarlanmıştır" denilerek başlayan kısa filmde denetim için gelen müfettişler, Çocuk Evi'ndeki faaliyetleri gördükten sonra utanarak çadırların yanından ayrılıyorlardı.
Filmi izlemek için tıklayın
Van Emniyeti tarafından hazırlanan raporu inceleyen Van Valiliği de dün (19 Ocak) belediyeye ulaştırdığı tebligat ile “kapatma” talebinin uygun olduğunu belirtti.
‘İlk günden bu yana merakla izleniyorduk’
Kapatma kararının tebliğ edilmesinin ardından Halkevleri ve Van Belediyesi de harekete geçti. Her iki kurum, hazırlanan rapora ve verilen “kapatma” kararına itiraz edecek. Konuyla ilgili olarak Halkevleri Genel Başkan Yardımcısı Samut Karabulut değerlendirmelerde bulundu.
Depremin ilk gününden bu yana AKP’nin tüm kurumlarıyla harekete geçtiğini söyleyen Karabulut, ancak hareketlenmenin yardım değil yardım edenleri engellemek amacıyla gündeme geldiğine dikkat çekti. Van Belediyesi’nin BDP’li olduğu için başarısız gösterilmeye çalışıldığını belirten Karabulut, Van Çocuk Evi’nin çadırlarının daha kuruluş aşamasında emniyet yetkilileri tarafından ‘merakla’ ve kameralarla izlendiğini hatırlattı.
’Dayanaksız tebligatlara karşı dayanışmamız sürecek’
Karabulut şöyle konuştu: ”Yapılan tebligatın keyfiliği ortadadır. Çadırların oyun ve eğlenme amacıyla kullanıldığının müfettiş raporlarında belirtilmesine karşın temel eğitim kapsamında değerlendirilmesi anlaşılmaz bir tutumdur.”
Valilik tebligatına karşı dava açacaklarını da kaydeden Karabulut, ”Kazanacağız. Çünkü tebligat dayanaksızdır. Bu süreçte çalışmalarımız da durmayacak, etkinliklerimize devam edeceğiz. AKP hükümeti, Van Valiliği ve tüm kurumları bilsin ki; Halkevleri’nin Van halkıyla dayanışma çalışmaları artarak devam edecektir” dedi.

Halkevleri Van Çocuk Evi’ne yardımlar uluşmaya devam ediyor.
7 Aralık’ta çalışmalarına başlayan Halkevleri Van Çocuk Evi’ne İstanbul’dan yeni bir kamyon yola çıktı. İstanbul Halkevleri şubelerinden kırtasiye malzemesinden, çocuk mamasına kadar acil ihtiyaçları topladı.
Dün (18 Ocak) Okmeydanı Halkevi’nden tıra yüklenen malzemeler Van’a doğru yola çıktı. Van Çocuk Evi’nde yaratıcı drama, koro, resim atölyesi, halkoyunları ve etüd çalışmaları gönüllülerin katılımıyla sürerken, Halkevleri de  “herkesin yapabileceği bir şey var” diyerek Van Çocuk Evine gönüllü olma  çağrısını yineliyor.

Halkevleri Van Çocuk Evi'nde haftalardır faaliyetlerine devam eden Van'lı çocuklara bir destek de çok uzaklardan, Japon kardeşlerinden geldi. Japonya'dan çocuklar, geleneksel Japon takvimine göre Ejderha yılında oldukları için kartpostalları da ejderha temalı. Çocuklar, İngilizce ve Japonca hazırladıkları kartpostalları Türkiye'yi de bilen Ayumu Iwasaki'nin yardımıyla Türkçe çevirileriyle beraber yolladılar.
 Kartpostalların üzerindeki mesajlardan birkaçı;

Halkevleri ve Van Belediyesi'nin ortak çalışması olan Van Çocuk Evi'nde gönüllüler eşliğinde etkinlikler sürüyor. Bütün resmi açıklamalara karşın hayatın normale dönmediği kentte, gönüllülerin çalışmaları hayatın bir nebze olsun daha yaşanılır hale gelmesine katkı yapıyor.

Van Çocuk Evi aralık ayında sinemacı gönüllüler ağırladı. Sinema eleştirmeni Elif Ergezen de Vanlı çocuklarla bir film atölyesi çalışması yürüttü. Halkevleri Van Çocuk Evi Video Atölyesi'nin ürünü olan kısa film çalışmasında, çocuklar hem yazdı hem oynadı

Van'da çocuklarla çalışmalar yapacak gönüllü okul öncesi, anasınıfı ve sınıf öğretmenlerine, eğitmenlere ve yaratıcı çalışmalar yaptırabilecek sanatçılara çok ihtiyaç var...

Documentarist'in düzenlediği "Hangi İnsan Hakları?" Film Festivali gönüllüleri olarak 15-20 Aralık tarihleri arasında Van'daydık.

Bu sene Uğur Kaymaz, Ceylan Önkol ve Şaban Dayanan anısına gerçekleştirdiğimiz festival, çocuk haklarına vurgu yapıyordu. Bu nedenle Van'a öncelikle çocuklar için gittik.

Van Belediyesi'nin desteğiyle Halkevleri'nin açtığı Çocuk Evi'nde film gösterimleri, yaratıcı sanat çalışmaları ve çocuklarla film atölyeleri gerçekleştirdik. İzlenimlerimizi yazalım mı yazmayalım mı derken İçişleri Bakanının "arka bahçe" benzetmesi geldi, tereddüdümüz geçti. Sayın Bakan, bizleri arka bahçelerde aramayın! Bu ülkede insan hakları, eşitlik ve özgürlük için mücadele eden sanatçılar, devletin arka bahçesine attığınız, derin çukurlara gömdüğünüz gerçekleri göstermek için çabalamaya devam ediyorlar.

Lafı uzatmadan, Van'daki arkadaşlarımızın ricasını yerine getirip üzerimize aldığımız asıl borcu ödemeli ve altını çizmeliyiz:

Resmi kaynakların söylediğinin aksine, Van'da hayat normale dönmedi! Kimse rahatlamasın! Valiliğin çadır kentleri sınırlı sayıda insan barındırıyor. Koca bir şehir kendi imkânlarıyla evlerinin önüne kurdukları derme çatma çadırlarda kışı geçirmeye çalışıyor. Belediye var gücüyle yemek, giysi ve battaniye dağıtıyor. Fakat tüm şehir nüfusu sokaktayken, elbette yetmiyor.

Kadınlar ve en çok da çocuklar için yaşam koşulları gittikçe ağırlaşıyor. Bir ömür boyu izlerini ciğerlerinde taşıyacakları hastalıklar yerleşiyor çocukların bedenine. Okullarsa henüz açılmadı. Yakında açılacağı sözüne de inanan yok. Çünkü ortada eğitim ihtiyacını karşılayacak bir çadır ya da konteynır çalışması görülmüyor. Kimse çocuklardan hasarlı okul binalarına girmelerini beklemesin.

Tek bir soru ortada asılı durmakta: Bu çocukların ekonomik nedenlerle eğitimleri zaten eşit koşullarda sağlanmazken, bir de koca bir seneyi kaybediyor olmalarının hesabını kim, nasıl verecek?

Vanlılar devletten bir şey beklemekten vazgeçeli uzun zaman olmuş. Kendi başının çaresine bakma refleksleri çok hızlı. Ve her fırsatta çağrıyı yineliyorlar: Çocuklarla çalışmalar yapacak gönüllü okul öncesi, anasınıfı ve sınıf öğretmenlerine, eğitmenlere ve yaratıcı çalışmalar yaptırabilecek sanatçılara çok ihtiyaç var!

Belediyenin oluşturduğu gönüllü koordinasyonu, 5 bölgeye ayırdıkları şehirde, her bölgeye mutlaka bir çocuk çadırı yerleştirdi. Bunlardan ilki Diyarbakır Belediyesi tarafından kurulan aşevi, çocuk çadırı ve çamaşırhaneyi içeriyor. 2. Bölgedeki çocuk çadırında el sanatları çalışmaları için gerekli malzemenin yanında, sinevizyon dahi var.

3. Bölgede ise yakında kadınlar için bir çadır açılıyor. Bu çadırda dikiş dikebilecek, acil bazı ihtiyaçlarını kendileri sağlayabilecek ve belki satış bile yapabilecek bir noktaya gelebilecekler. Çocukları da harıl harıl yeniyıl kartları yapıyorlar.

Üretmek yaşama tutunmayı sağlayan önemli bir faktör şüphesiz. Artık iki aydan sonra bölgede bunun desteklenmesi gerek. Sadece çocuk çadırlarında değil, yardımların dağıtıldığı depoda dahi gönüllü sayısı azalmakta. Gidebilecek, imkânı olan herkesin Van'a el vermesi gerekiyor.

Bizim ekibimizle gittiğimiz Halkevleri'nin Çocuk Evi, Seyrantepe mahallesinde kurulu. Burası Van'ın deprem öncesinde de hayli yoksul bırakılmış bir bölgesi. Yaşam koşullarını deprem öncesi ve sonrası diye keskince ayıramıyoruz yani. Hemen yakında Valiliğin kurduğu Mevlana Evleri olduğu halde, bu mahalledeki insanlar evlerinin önünde kendi imkânlarıyla kurdukları çadırlarda kışı geçiriyor.

Haberlerde çadırlardaki soba yangınlarını en sık duyduğunuz mahalle burası. Biz oradayken 2 aylık bir bebek de yine böyle bir yangın nedeniyle yaşamını yitirdi. "Öldürüldü" demeli.

"Gel ne olursan ol, gel" demiyor "Mevlana" Van'da. Yoksulu varsıldan itinayla ayırmış. Jandarma koruyor, askeri araçlar geziyor sitenin çevresinde. Herkes sokulmuyor. "Siz yabancısınız, sizi alırlar" dedi bir mahalleli. İnsanın gücüne gidiyor, üzülüyor bu ihtimalin doğruluğuna...

Van donuyor. En çok da sevgisizlikten ve yalnız bırakılmışlıktan, hasta. Çocuklar sağlıklı beslenemiyor. Belediyenin aşevlerinde dağıtılan kuru fasulye ve nohut dışında aileler yoksulluk ve işsizlikten ek gıdayla destekleyemiyorlar.

Yemek dağıtımının yapıldığı aşevlerinde saat 11:00 gibi başlıyor uzun kuyruklar. Çoğu çocuk, insanlar soğukta, bazen kar altında bekliyor. Belli bir yaşın üzerindeki çocuklarla çalışma yapmak bu nedenle kesintilerle mümkün oldu. Daha 10'lu yaşlarındalar, ama ailelerinin yükü var omuzlarında.

Bu durum deprem öncesinde de böyleydi şüphesiz. Bu yaşlardaki kız çocukları çocuk çadırlarına pek çocuk gibi gelmiyor. Ellerinden tuttukları kardeşlerine göz kulak oluyorlar. Depremle birlikte 10-11 nüfuslu aileler bir çadırda yaşamak zorunda kalınca önce anneleri, sonra kız çocukları hızla yaşlanıyor...

Filmlerle Van
Van'a götürdüğümüz filmler, hem eğlenceli hem de çocukların yaşadıkları dünyayı anlamalarını sağlayacak ve kendi yaşamlarına dönerek üzerine düşünebilecekleri filmlerdi. Gösterimler boyunca çocukların sayısı arttı. Yaratıcı çalışmalara heyecanla katıldılar. Kalem kağıdı özlediklerini her fırsatta gösterdiler.

Eğitimlerinden çalınan her gün, telafisi olmayan bir kayıp yaratıyor. Gösterim bittiği halde çadırdan çıkmak istemeyen çocuklar oldu. Bir köşeye çekilip saatlerce kitap okumak isteyen de. Bütün çocuk çadırlarında bir de kütüphane olması gereğini o zaman daha iyi gördük.

Çocuklar çektikleri filmlere bütün bu sıkıntılarını çok güzel bir dille aktardılar. Baştan sona her şeyi kendileri kurdular, çektiler, oynadılar... Çevrelerinde gördükleri her şeyi bir filme dönüştürmek arzusuyla her gün bir sürü hikâyeyle geldiler çadıra. Hemen orada çektik, kurguladık ve film gösterimleri öncesinde birlikte izledik.

Bu filmlerden birine dikkat çekmek isterim. Biz Van'a gittiğimiz gün bir polis memuru sorular sormuş, ertesi gün de Milli Eğitim Bakanlığı'ndan iki müfettiş gelmişti. Önce film gösterdiğimizi öğrenince hangi filmler olduğunu sordular, sonra da iznimiz olup olmadığını. Bakanlığın alanına giren bir iş yapmadığımızı, bakanlığın alanına giren en öncelikli işin okulları açmak olduğunu söyleyince de tutanaklarını tutup gittiler. Bu konuşmaya tanık olan çocuklar bunu hemen filme aktardılar. Biz de bu müfettişler sayesinde çocukların yaşadıkları olayları eleştirmek ve yorumlamak için sinemayı nasıl kullanabileceklerinin uygulamalı bir çalışmasını yapmış olduk. Sağ olsunlar!

Sayın İç İşleri Bakanı, bakın bahçemizde ne yetenekli sanatçılar yeşermekte! Milli Eğitim Bakanı'na hatırlattıkları gibi size de sorumluluklarınızı hatırlatacak çocuklar... Bugün Uludere'de güvenlik güçlerince öldürülenleri unutturmayacaklar. Vazifenizin öncelikle çocukların yaşam hakkını savunmak olduğunu unutturmayacaklar.

"Ustalık döneminizin" eserlerindeki sevgi vurgusu insanın tüylerini diken diken ediyor. En son Sevgi Evleri projesiyle, çocukların Çocuk Hakları Bildirgesi'yle güvence altına alınan haklarını tehdit ediyorsunuz. Bunlardan günün anlam ve önemine göre birkaç tanesini sıralayayım:

* Tüm dünya çocukları bu bildirgedeki haklardan din, dil, ırk, renk, cinsiyet, milliyet, mülkiyet, siyasi, sosyal sınıf ayırımı yapılmaksızın yararlanmalıdır.

-* Çocuğun kişiliğini geliştirmesi için anlayış ve sevgiye gereksinimi vardır. Anne ve babasının bakımı ve sorumluluğu altında her durumda bir sevgi ve güvenlik ortamında yetişmelidir. Küçük yaşlarda çocuğu annesinden ayırmamak için bütün olanaklar kullanılmalıdır.

* Çocuklar özel olarak korunmalı, yasa ve gerekli kurumların yardımı ile fiziksel, zihinsel, ahlaki, ruhsal ve toplumsal olarak sağlıklı normal koşullar altında özgür ve onurunun zedelenmeyecek şekilde yetişmesi sağlanmalıdır.

* Genel kültür ve yeteneklerini, bireysel karar verme gücü, ahlaki ve toplumsal sorumluluğu geliştirecek ve topluma yararlı bir üye olmasını sağlayacak eğitim hakkı verilmelidir. Bu eğitimde sorumluluk önce ailenin olmalıdır. Eğitimin ilk aşamaları parasız ve zorunlu olmalıdır.

* Çocuk her koşulda koruma ve kurtarma olanaklarından ilk yararlananlar arasında olmalıdır.

* Bu yazı, Van'da hayatın normale dönmediğini anlatmak ve öncelikle çocuklar ve kadınlarla çalışacak gönüllü ihtiyacını vurgulamak için yazıldı. Bu ülkede savaş bitmediği sürece, değil Van'da, ülkenin hiçbir yerinde yaşam normale dönmeyecek.

 Van Çocuk Evi çocukları yeni yıla aldıkları hediyeler ile mutlu bir şekilde girdiler. Van Çocuk Evi'nde yılbaşı nedeniyle Ankara ve İstanbul'dan gönderilen yılbaşı hediyeleri depremzede çocuklara dağıtıldı. Aldıkları hediyeler dolayısıyla heyecanlanan çocuklar Van'dan tüm Türkiye'ye mutlu bir yıl dileklerini yolladılar.

Diğer yandan Van Çocuk Evi'nde çalışmalar ara vermeden sürüyor. Her gün çocuklara yönelik çeşitli eğitsel ve öğretici çalışmalar devam ediyor. Fotoğraf çekimi ve kısa film yapmayı öğrenen çocuklar ilk üretimlerini gerçekleştirdiler. Gönüllüler tarafından gönderilen masa tenisi masaları ise çocukların eğlence kaynağı oldu.